ادبیات شعر

گرگ هاری شده ام٬ هرزه پوی و دله دو. شب در این دشت زمستان زده ی بی همه چیز٬ میدوم٬ برده ز هر باد گرو.   پس از این دره ی ژرف٬ جای خمیازه ی جادو شده ی غار سیاه٬ پشت آن قله ی پوشیده ز برف. نیست چیزی٬ خبری. ور ترا گفتم چیز دگری هست٬ نبود جز فریب دگری.   تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من٬ چه جنونی٬ چه نیازی٬ چه غمی ست؟ یا نگاه تو٬ که پر عصمت و ناز٬ بر من افتد٬ چه عذاب و ستمی ست.   دردم این نیست ولی٬ دردم این است که من بی تو دگر از جهان دورم و بی خوشتنم. پوپکم! آهوکم! تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم.   منشین اما با من٬ منشین تکیه بر من مکن٬ ای پرده ی طناز حریر! که شراری شده ام. پوپکم! آهوکم!                        گرگ هاری شده ام. . ادبیات شعر ...ادامه مطلب

همان رنگ و همان روی٬ همان برگ و همان بار٬ همان خنده ی خاموٍشِ  در او خفته بسی راز٬ همان شرم و همان ناز. همان برگ سپید به مثل ژاله ی ژاله به مثل اشک نگونسار٬ همان جلوه و رخسار.   نه پژمرده شود هیچ٬ نه افسرده٬ که افسردگی روی خورد آب ز پژمردگی دل. ولی در پس این چهره دلی نیست. گرش برگ وبری هست٬ ز آب و ز گلی نیست.   هم از دور ببینش. به منظر بنشان و به نظاره بنشینش. ولی قصه ز امید هبایی که در او بسته دلت٬ هیچ مگویش. مبویش. که او بوی چنین قصه شنیدن نتواند. مبر دست بسویش. که در دست تو جز کاغذ رنگین٬ ورقی چند٬ نماند. ادبیات شعر ...ادامه مطلب

((راستین چند و چون ها بشنو از نقال امروزین قصه را بگذار٬ قهرمان قصه ها با قصه ها مرده ست. دیگر اکنون دیری و دوریست کآتش افسانه افسرده ست بچه ها جان! بچه های خوب! پهلوان زنده را عشق است. بشنوید از ما٬ گذشته ٬ مُرد حال را٬ آینده را عشق است. بشنوید این پهلوان زنده را عشق است ای شمایان دوستدار مُردگانیها٬ دیگر اکنون زندگی ما٬ زنده مایانیم ما٬ که میبینید و میدانید ما٬ که میگویند و میخوانید و ای شمایان دوستدار پهلوانیها٬ سام نیرم٬زال زر ماییم٬ رستم دستان و سهراب دلاور نیز٬ ما فرامرزیم٬ مابرزو شهریار نام گستر نیز...)) ادبیات شعر ...ادامه مطلب